Soms wordt er hier achter de schermen getwijfeld of ik wel verder moet gaan met dit project. Als je geen rotte cent verdient aan een project, maar je steekt er massa’s tijd in, moet je er dan mee verder gaan?
Omdat het potentieel heeft? Omdat je er ooit misschien iets aan zal gaan verdienen? Is het niet beter dat je dat ene project dan opgeeft en je aandacht richt op de projecten waarmee je wél geld verdient? Iedere business coach en iedere zichzelf respecterende ondernemer, zal inderdaad dat ene project dat na zes maanden nog geen winst maakt, laat staan zelfs maar één euro omzet draait, aan de kant schuiven.
Het kwam erop neer dat ik de afgelopen tijd even hard en lang heb moeten nadenken over De Toekomst (met hoofdletters, jawel). En nee, ik ben er nog niet helemaal uit. Bij sommige projecten heb ik alvast een stapje terug genomen zodat ik andere een beetje meer aandacht kan geven. Op termijn zullen er nog een aantal stevige knopen moeten doorgehakt worden, maar die zijn nog niet voor meteen. Daar breek ik een andere keer mijn hoofd wel weer over.
Volgens mij was het volkomen normaal dat de twijfel de kop opsteekt na een tijdje. Of je nu begint met een persoonlijke blog, een bijberoep of je start als zelfstandige in hoofdberoep, er komt altijd een moment wanneer de twijfel even komt aankloppen. Je weet wel, dat kleine stemmetje in je hoofd met de duizend en één vragen. Ben ik wel goed bezig? Ga ik hiermee de kost kunnen verdienen? Wat als niemand mijn producten koopt? Wat als niemand mijn blog bezoekt? Is er eigenlijk iemand die dit leest?!
Dat is de normale gang van zaken, vooral in onze huidige social media cultuur. Je kijkt even om je heen, gooit Facebook, YouTube of Instagram open en je ziet dat anderen er wél in slagen om op korte tijd succesvol te worden. Het lukt hen wel om duizenden pageviews te krijgen op een paar maanden tijd en hun Facebookpagina telt wel al een handvol fans. Je kan dan al eens het gevoel krijgen dat je niet goed bezig bent ook al is dat niet het geval.
Als de twijfel toeslaat kan je twee dingen doen: eraan toegeven of er tegen vechten. Misschien is dat vrij zwart-wit, maar meestal komt het daar wel op neer. Of je legt je neer bij de situatie. Je geeft je gewonnen. Dat ene stemmetje in je hoofd dat die duizend en één vragen stelt, dat stemmetje van de twijfel, wint. Of je gaat je focussen op je eigen werk, je eigen blog en je eigen projecten en je steekt een extra tandje bij. Je sluit even al je social media kanalen, je leest een week of twee geen andere blogs en je doet je eigen ding zonder je heel de tijd te vergelijken en zonder je blind te staren op cijfers.
En ik hoop dat als jij, net als mij, even aan het twijfelen bent aan je eigen kunnen, je eigen project of aan wat dan ook, dat je ervoor kiest om te vechten. Ik ben er zeker van dat het op lange termijn een interessantere uitkomst zal hebben om nu even op je tanden te bijten.
Ik sta in ieder geval al klaar met mijn virtuele pompommekes om je aan te moedigen als je persoonlijke cheerleader! #pompommekesdanske.
Dit blogbericht was oorspronkelijk een nieuwsbrief
Iedere vrijdag stuur ik een nieuwsbrief de deur uit. Je kan deze nieuwsbrief vergelijken met een extra blogbericht. Ik vertel je over productiviteitsexperimenten die ik uitprobeer, ik geef je alvast een sneak preview van de projecten waaraan ik aan het werken ben en ik deel met plezier een aantal interessante artikels die ik lees. Je krijgt meteen ook toegang tot de geweldige besloten Facebookgroep Team Tuttefrut waarin je met gelijkgezinden kan praten over bijberoepen en bloggen.
Ik denk dat twijfel op zich ook goed kan zijn, omdat het voor kritische zelfreflectie en zo voor verbetering kan zorgen, maar ik hoop ook dat je altijd weer de moed vindt om verder te gaan, Kathleen, want ik ben wel een hele trouwe lezer 🙂
Dat gevoel heeft een naam: de “Valley Of Despair”. (I kid you not) Moet je eens Googlen. Het is de dip die je krijgt nadat je vol enthousiasme in een project hebt gestort. “Oei dit is veel werk!”, “Gaat dit ooit iets opbrengen?”, “Hm. Ik ga dit probleem niet kunnen oplossen. Veel te moeilijk.” Als je er echt in gelooft, en het potentieel van wat je doet echt ook ziet, dan is doorzetten en het harde werk leveren het enige wat helpt om doorheen die vallei te gaan. Wat kan helpen is omdenken: niet zozeer het doel bereiken is belangrijk, maar wel de weg die je aflegt. Bijleren, problemen creatief oplossen, groeien,… En ja, soms is het nodig om even uit te zoomen, het grotere plaatje te bekijken en te realiseren dat niet alle projecten zonder meer haalbaar zijn.
Hey Kathleen, even een virtuele pomponnekesdans voor jou! Ik denk dat meetbaarheid van resultaten soms een beetje overschat wordt. Natuurlijk wil je niet voor de hemelse dauw blijven werken, helemaal mee eens, maar het is niet omdat bepaalde projecten jouw niets rechtstreeks opleveren dat ze niets opleveren. Ondertussen leer ik mensen kennen in de php-community en hoorde ik een levendige preek voor open source, iets wat in het niet-development wereldje soms heel raar lijkt: aan iets werken waar iedereen aan kan. Zulke projecten leveren echter vaak voor jezelf èn voor anderen heel veel op, soms zelfs nieuwe projecten die vet betalen :). Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken èn ik ben nog een veeeeeeel grotere twijfelaar als jij, maar ik vind dat je goed bezig bent :).
Gewoon jezelf blijven, Kathleen, dan komt alles goed. Niet twijfelen, gewoon volgen wat je eigen zelve je aangeeft. ;-).
Die twijfel is volkomen normaal volgens mij. Ik twijfel soms ook of ik mijn project zou verkopen of stopzetten omdat het niet genoeg opbrengt volgens de “normen” die je leest op het www. Andere keren denk ik, het is zo plezant en ik kom grotendeels uit de kosten met de inkomsten, ik blijf er vol voor gaan om het te verbeteren. Dat laatste heb ik nu gedaan door de site op te splitsen. De tijd dat ik er insteek blijft gelijk an sich, maar het wordt overzichtelijker voor mij (en hopelijk ook voor de bezoekers).
De twijfel heb ik ook op het werk, mede dankzij de grillen van de werkgever. En daar helt het vooral naar de kant van opgeven. Ondanks dat het werk wel leuk is en zijn voordelen heeft qua vrije dagen. Maar de grillen van de WG zorgen gewoon voor een negatief beeld dat ik beu ben. Maar een vaste job opgeven voor onzekerheid, zeker met een kindje en een huisje, is niet zo makkelijk. Soms zegt een stemmetje durf te springen, tijdens je opzeg zal er wel iets afkomen. Een moeilijke afweging om te maken dus. Gelukkig zijn er dan mensen waar tegen je kan “zagen” en blogs die je tips/tricks geven om sommige dingen aan te pakken 🙂